Het zou een beetje overbodig moeten zijn om in deze kolommen Ben Bedford nog te moeten voorstellen: we waren in de loop van de voorbije vijftien jaar meer dan eens laaiend enthousiast over ’s mans vorige platen en we waren daarmee lang niet de enigen. Bedford werd namelijk al bekroond in de Kerrville New Folk Songwriting Contest, toch één van de meest gereputeerde organisaties in dat genre en daarnaast omschreef de grote Rich Warren van WFMI-Chicago hem als één van de vijftig belangrijkste songschrijvers van de voorbije vijftig jaar. In mijn ogen zijn dat laudaties waar een simpele jongen als ik weinig aan toe te voegen heeft en het werd een paar jaar geleden nog eens extra in de verf gezet, toen het Nederlandse Cavalier Recordings een compilatie-CD uitbracht, waarop het allerbeste uit de eerste drie platen van Bedford opnieuw uitgebracht werd. Wie de man al eens aan het werk zag, weet dat hij in de moeilijk te bereiken klasse speelt, waarin ook wijlen Townes Van Zandt en Lyle Lovett te situeren zijn, maar dit terzijde.

Het is ons de voorbije jaren meermaals opgevallen dat singer-songwriters, die van nature behept zijn met een soort antennes waar de doorsnee man of vrouw nauwelijks het bestaan kent, maar die wel haarfijn detecteren wat er in de wereld gaande is. De Covid-pandemie was zo’n periode en ook Ben Bedford kende in die dagen en maanden een aantal erg moeilijke momenten: een echtscheiding, met alle onfraais dat daarmee gepaard kan gaan, een knoop binnen hemzelf, die maar moeilijk ontward kon worden en die maakte dat hij wekenlang nauwelijks uit zijn bed kwam en haast geen levende ziel ontmoette, een psychische aandoening, die door de pandemie nog aangewakkerd werd…het was allemaal voldoende om flink wat invloed te hebben op Ben’s hele leven. Maar, zoals het gaat bij ware Artiesten, bracht de ellende ook schoonheid met zich en die schoonheid is volop te horen op Bedford’s nieuwe plaat, zijn zesde studioplaat in 15 jaar.

De plaat is, een beetje zoals “Waterschapsheuvel” van Richard Adams, opgevat als en muzikaal sprookje, waarin “Hare” (da’s “haas”) de hoofdrol speelt. “Hare” beleeft allerlei avonturen, die hem blij, bang, boos, droevig…maken en die hem kennis laten maken met de buitenwereld en de verschillende types emoties en mensen, die daarin huishouden. Je hoeft niet lang te luisteren, om te beseffen dat dit een sprookje is, waarin de Haas eigenlijk staat voor de zanger zelf, die in elf tracks, nu eens gezongen, dan weer puur instrumentaal, beschrijft wat hij allemaal doormaakte inzake liefde, verlies, verdriet, vreugde, twijfel, angst en wat je nog meer kunt voelen. Uiteindelijk komt het allemaal wel goed, wanneer Haas onderdak krijgt bij de ontembare Mevrouw Das, een nieuw gevonden vriendin, die hem weet af te schermen van de vele bedreigingen, die hij onderweg tegenkwam.

Wat ik onthoud van deze fantastische plaat: je moet ze in één ruk beluisteren, om meegevoerd te kunnen worden in de omzwervingen van de zanger/haas, die, zoals we van Bedford gewoon zijn, haarfijn en zonder overbodige franjes weet uit te drukken wat verteld moet worden. De plaat is sober opgevat, met, naast de stem van Bedford en wat backing vocals van Kari Floyd, enkel snarenwerk op bas en akoestische gitaar. Een heuse luisterplaat dus, al moet ik toch ook de aandacht vestigen op de fraaie tekeningen van Ben zelf, die het boekje sieren. 2023 begint goed, zeker weten! En nog één ding: begint u alvast met te luisteren naar opener “Leaping” en “Weasel, Pike, Fox and Kite” !

(Dani Heyvaert)